Lo mén veladzo

Lo mén veladzo y è vioù d’én moué d’an
la chén via aprotséet i sén sent an
dé tota cha via, i recorde pomé tot
perquè i n’a fénque vu-nen passèi trop.

I son éncó én pi lé premì racar é lé grunì,
i reston lé a no fae compagnì ;
lé mézón roustique dou meulle sa sen
son éncó én pi solide,
é lé lleur fanétre avoué lé ferroou
qué i servivon dé gabiet.

Dèi qu’i son itoou lé, notre bon ansièn
i n’an fé-nen d’otre dza tchéca peu dzen
avoué péillo, mézón, crotta, paillì, beui avoué lo gabenet
é avoué dé grose labie y an fé-lei lo tet.

Dussù lo tet dé gro tsarfieui
bo ou fon an grosa tsemenà
é totta la fameuille restive lé aper dou fouà.
Can d’ivir, a mézón y aàn fret
i fiivan lo megnadzo ou gabenet.

Ou métèn dou veladzo y è én tortso estra vioù
i di qu’i y è d’én ten dou coucoù,
y a toudzor tortchà tan dé bon vén
a forse y è belle arrevoou a la fén.
Y et éncó lé qu’i avétche tot a l’entor,
i ché plen én dièn : « Dabor… dabor ! ».

Tchéca peu bo y a lo for qu’i lle fé coadzo :
« Dze si éncó mè apeprèi dé ton adzo,
dz’é éncó mè lo flo queur é dze soufflo po to lo ten,
maque... caque co can i mé nen beutton dedèn.

Dz’é dza tan travaillà, dze sé dza belle lagnà
totén mè lo coadzo dze lo perdo pa,
sensa dé mè seutte brave dzé, senqu’i faràn,
qué dze lle mantégno lo pan pé to l’an ».

Lé a coté y a lo boueuill qué i fé lo chor
pé llu y è to la méma, tan lle nen entre,
tan lle nen sor.

I no dit én barfeillèn :
« Sé dze fio po paèi, dze dério tcheu vo condanèi ».
Ma la cllotse dé la tsapella avoué lo chén tentélélèn
todzèn todzèn, to lo veladzo y è bièn contèn.

Tcheut i dion : « Dé pan é dé vén, no n’en, no n’en,
sen qu’i no manque no lo atsetèn,
sen qué no n’en dé trop, no lo vendèn ».

Mè, lo mé qué dze regretto
y è can dze vèyo partì lé mén-z-amì
allèi a l’étrandzì
é dze souffro é dze pleuyo
pé sisse qué i parton pé sé lon voyadzo
pé jamé pleu tornèi a lleur veladzo.

Poézì de Gina Verthuy Borroz propozéte pé Rita Vuillermoz